روزگاریست که سودای بتان دین من است

روزگاریست که سودای بتان دین من است

غزل شماره 52 حافظ شیرازی ( روزگاریست که سودای بتان دین من است ) به همراه معنی و تعبیر فال حافظ ، برای مطالعه این شعر زیبا و تعبیر فال آن با سایت سرگرمی پارسی سرا همراه باشید.

متن غزل شماره 52 حافظ

غزل شماره 52 حافظ

روزگاریست که سودای بتان دین من است

غم این کار نشاط دل غمگین من است

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین من است

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار

کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش

زان که منزلگه سلطان دل مسکین من است

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

حافظ از حشمت پرویز دگر قصه مخوان

که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است

معنی فال

تعبیر غزل شماره 52 حافظ

این روزها در شرایط سختی قرار دارید و مشکلات شما را احاطه کرده اند ، از این وضع خسته شده اید و فکر می کنید نمی توانید راه حل مناسبی برای مشکلات خود بیابید. بهتر است به خداوند متعال توکل کنید و امید خود را به هیچ وجه از دست ندهید.

اگر فقط به خداوند توکل کنید مشکلاتتان برطرف و حل خواهد شد. شما انسان زود رنجی هستید و خیلی زود عصبانی می شوید ، مراقب باشید عزیزان و اطرافیان خود را نرنجانید که آنها سرمایه بسیار بزرگی برای شما هستند و به زودی پشیمان خواهید شد.